Η ΣΤΙΓΜΗ

Μέσα στο τώρα μια αιωνιότητα
οι έγνοιες χάνονται
ανθίζει η στιγμή
ευωδιά από χρυσάνθεμο
αυγή που με γεννάει
αγέρι χαϊδεύει τα κύτταρα.

Το τώρα κρύβει τον σπόρο του παντός
ανοιχτή αγκαλιά το Μεγάλο Ένα
ρόδινο άγγιγμα το στερέωμα
στο χάδι του ήλιου.
Μια ροή παρασέρνει τα πάντα
στο χαρούμενο διάβα της.

Το τώρα είναι ντυμένο
με το πράσινο φρέσκων βλασταριών
εγκυμονεί το άπειρο
παιχνιδίζει στους νευρώνες μου
τρυπώνει στην ανασαιμιά.
«Εμένα λαχταρούσες»,
ψιθυρίζει και μου κλείνει το μάτι.

Κι εγώ, του φεγγαριού παιδί,
αδράχνω τις στιγμές του
τις κρύβω στο προσκέφαλο
να μου δροσίζουν την ψυχή
εκείνες τις μεγάλες νύχτες
που έρχονται.

Το ποίημα δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο Homo Universalis τον Σεπτέμβριο του 2020.